آنقدر ها هم که فکر میکنی بد نیستم
من فقط دلگیرم
من فقط بارانیم
تقصیر من نیست
تو آسمان هم اگر بغضش بشکند
میگویی هوا بد است
هوا خراب است ...
...
آنقدر ها هم که فکر میکنی بد نیستم
نشسته ام یک گوشه ی این دنیا
سر به زیر
انگشت روی حاشیه های محراب شکل سجاده میکشم
نه مفاتیحم باز است
نه تربتم را نفس میکشم
حیران و گنگ
بی حرف
بی اشک
برای عالم و آدمی که بعد از مکالمات روز مره شان
ـشاید طبق عادتـ
التماس دعا میگویند،در دلم دعای عاقبت بخیری میکنم
خودم را اما ...
نه عقل دارم که خیر و شر را بشناسم و خیر بخواهم
نه حتی دلخوش به دوست داشتنی هایی هستم که آن هارا بخواهم
نه حتی تر آرزویی ، خیالی ، رویایی ...
میدانی خدا
چشم و دلم سیر شده
اصلا
من بلد نیستم مثل عزیز کرده های دلت
نمک طعامم را هم از تو بخواهم
اصلا اصلا
من همان کودک نابالغ که گفته اند ولیّ به جایش تصمیم بگیرد
ولیّ به جایش بخواهد
ولیّ به جایش بپسندد
ولیّ به جایش ...
یا((الله))
یا ((ولیَّ الذین آمنوا ...))
ولیّ ِ من
به جایم بخواه
به جایم بپسند
بیا و به این دایره ی تکرار زاویه بده
راه بده
صراط بده
(اهدنا )هایم را اجابت کن
کارم از اضطرار گذشته
دارم سنگ میشوم...
میشنوی خدا ...؟
میبینی خدا ...؟
برگ های پاییزی را باد برده
خیابان تمیز است
سرد و ساکت و خلوت
با سوز خشکی که نه برف می آورد نه باران
فقط مدام گونه را میسوزاند و دستهارا بی حس میکند ...
اما
آستین های این ژاکت را اگر تا نیمه ی دستت بالا بکشی و به زحمت انگشتانت را هااااا کنی شایدکمی گرم شود. شاید ..
گل های باغچه ی میدان و بلوار همه خشک بودند
گل فروشی سر خیابان اما بنفشه آورده
پرسیدم
نرگس هایش تمام شده بود
مریم اما داشت
مغازه ش هم بوی گل نمیداد . بوی بخار میداد و رطوبت و خاک
بوی باغچه نداشت . بوی گلخانه میداد
زدم بیرون. من را چه به گل های بدون عطر گلخانه ای
نرگس میخواستم.
بی خیال
باید آستین هارا بالاتر بکشم ...
هااااااا...
گاهی بازدم ها چقدر سردند
هوای سرد را عمیییق تا ته ریه ات میکشی و آخر هم
قلبی که نفست را گرم نمیکند
نفسی که دستت را گرم نمیکند ...
بازدم ها گاهی چقدر سردند
مثل همین نفس های زمستان
دَمَش طراوت است و بازدمش سوز
دَمش نسیم است و بازدمش باد
بازدم ها گاهی چقدر سردند
مثل بازدم های همین عکس سیاه و سفید روی دیوار
همین اعلامیه ی ترحیم
با چشم های سیاهش زل زده به من
نفسش هم سرد سرد است
آستین هایم را میکشم بالاتر
-بی خیال -
رد میشوم
و آرام _بلند بلند _ میگویم :به روح زمستانی اش فاتحه
به زمستان روحش .. فاتحه ...
به نفس های سردش فاااــ
فاتحه میخوانم و خیابان را برمیگردم
بی نرگس
بی برف
بی باران
.....
آسمان باید یک تکانی به خودش بدهد
------------
مادر بزرگ میگفت
بافتنی ات که بافته شد زمستان را باور میکنی
بعد هم به من لبخند میزد
دارم برایت بافتنی میبافم
-آسمان -
یکی بود یکی نبود
بوی سیگار ریه هامو پر کرد
شیشه رو کشیدم پایین
راننده تاکسی گفت :
خانم هوا سرده . مراعات کنید !
-----
قصه ی ما به سر رسید
قهوه ای را همیشه دوست تر داشتم
چون هرکه ساده تر بود قهوه ای تر بود
مثلا چشم هاش
اگر سبز بود زیبا تر بود و اگر مشکی دلربا تر
اما اگر قهوه ای بود شاید به چشم نمی آمد
مثلا دست هاش
اگر قهوه ای بود خاکی تر بود و پینه بسته تر
یعنی بی دغدغه دست در خاک میبرد
مثلا لباس هاش
اگر قهوه ای بود
آرام تر بود و درونگرا تر
یعنی نه شادی اش را قرمز میپوشید و نه غمش را سیاه
شاعر تربود
خاکی تر بود
یعنی هرجا که دلش گرفته بود نشسته بود و زل زده بود به یک نقطه ی بی رنگ
در یک جای دور یا نزدیک
بی خیالِ ِگرد ، بی خیال ِ خاک
همیشه قهوه ای را دوست تر داشتم
رنگ مرموزی بود
رنگی که انگار
هزار سال است یک غم در ذره ذره اش نفوذ کرده
اما به رویش نمی آورد
رنگی که نه در دل آسمان جایی دارد
نه لابه لای طیف شادی رنگین کمان
تنها
خودش را انداخته زیر پای رنگ های هزار رنگ ...
قهوه ای را همیشه دوست تر داشتم
شبیه خاک است
شبیه سادگی است
رنگ ساده ایست ... شبیه بی رنگی ...
هرچه کال تر
ترد تر
شکننده تر
..................
هوای بعضی هارا بیشتر باید داشت ...
| Design By : Pichak |
